Cemetery of Splendour [2015]
Jedan od najperspektivijih, i definitvno najnagrađivanijih izdanaka tajlandske kinematografije, Apichatpong Weerasethakul, na velika platna u 2015., vraća se filmom simptomatičnog naslova Cemetery of Splendour, ili Raskošno groblje.
Nakon što se 2010. god. ovenčao Zlatnom palmom u Kanu, Weerasethakul skreće pažnju kritičke javnosti na svoja ostvarenja. Danas već možemo govoriti i o specifičnom pristupu režiji i vizuelnoj estetici, koju ovaj autor neguje. Iako se avangardisti, Bergman, Rene, Wenders i ostali legendarni autori nameću kao modeli, ovaj Tajlanđanin pleni posebnim sjajem.
Njegova dramska neposrednost, nenametljivost, specifična vrsta pritajenog humora na ivici sarkazma i cinizma, pa čak i određena doza saspensa koja koketira sa kosmičkom stravom i onostranim elementima, sačinjava narativnu matricu kako Ujka Bonmija, tako i Raskošnog groblja.
Priča o epidemiji spavaće bolesti koja zahvata mlade vojnike na jednom od zabačenih gradilišta na periferiji grada, samo je plot za preklapanje halucinacija i mešanje duhova iz prošlosti sa medicinskim osobljem improvizovane bolnice.
E sad, ovo može biti sagledavano kao i metofora za stanje društva u Tajlandu. Međutim, ako stavimo po strani narativni diskurs i dublja tumačenja, ovaj film nam nudi više nego prijatno umetničko-vizuelno iskustvo, tako da i bez ozbiljnijih sažimanja Raskošno groblje skoro pa savršeno funkcioniše. I više od toga. Film daje prostora za razmišljanje o sudbini, karmi, meditaciji, istočnjačkim religijama, i još po kojim aspektima egzistencije.
Poslednja scena sa podizanjem magle na razrovanom igralištu na kome se igraju deca, dok bolničarka unezvereno posmatra dešavanja, ostaće zapamćena kao jedna od najmemorablnijih setpisova azijske kinematografije u ovom veku.
Ako su vam se dopali filmovi Post Tenebras Lux ili Upstream Color, onda će vam Cemetery of Splendour predstavljati potpun surealni vizuelno estetski užitak.
