Last Flag Flying [2017]
Ričard Linkleter (Richard Linklater) se u 2017. godini vraća na bioskopska platna sa road-movie dramom o ratnim veteranima, i njhovom obnovljenom prijateljstvu nakon gubitka sina jednog od njih. U skladu sa temom, film nosi sentimentalan naziv Last Flag Flying.
Prošlogodišnji Linkleterov povratak na srednjoškolsko-koledž tematike (nakon Dazed and Confused) pretenciozno nazvan Everybody Wants Some!, pokazao je izvesne slabosti, kao i određenu dozu ličnog zasićenja, koje se ogledaju u nedostaku kvalitetnih i smislenijih dijaloga. Umesto toga, Linkleter je bacao otrcane filozofske fraze mačoističko-seksističkog sadržaja.
Međutim, Last Flag Flying, da li zbog književnog predloška, da li zbog Linkleterove želje da usled duboke introspekcije uspostavi unutrašnji balans između levičarskih i desničarskih ubeđenja, zapravo je odličan post-ratni film sa nekoliko izuzetnih performansa, i savršeno se uklapa kao nastavak Hal Ešbijevog (Hal Ashby) The Last Detail.
Ali, iako se negde jasno očitava Ešbijev senzibilitet i karakterno nijansiranje, kao i politički stavovi, Last Flag Flying nosi onu tananu nit ljudske topline i empatije, kakvu je posedovao Hadžisov (Paul Haggis) In the Valley of Elah.
Linktereov kvalitet naracije ogleda se u famoznoj činjenici da on uspeva od jedne simplifikovane road-movie priče, koja u svojoj osnovi nema potencijal za sat vremena kvalitetne drame, izgura čitava dva sata raznoraznih obrta, uz konsekventno raslojavanje karaktera, gde na kraju dobijamo obnovljeno prijateljstvo lančane čvrstine za čitav život.
I tu leži majstorstvo Ričarda Linkletera i njemu sličnih autora, da i kada naizgled pokleknu, oni odmah nakon toga ustanu i vraćaju se još jači i čvršći, tako da svaki njihov naredni film može predstavljati prijatno iznenađenje. Jedno takvo memorabilno iskustvo pruža nam i Last Flag Flying.
